εχεις ακουσει ποτε το παραμιλητο ενος αστεγου;
σιγανο, θλιμενο, γεματο ερωτηματικα κι απογνωση.
στο μετρο και στο λεωφορειο, η θεση διπλα του ειναι παντα αδεια. οι
γυρω του ριχνουν κλεφτες ματιες και μαζευονται οταν περναει διπλα τους.
λες και ειναι μεταδοτικο το να κοιμασαι σε χαρτοκουτα.
αν τυχει και
ακουστει το "αγαπητοι επιβατες, παρακαλειστε να προσεχετε τα προσωπικα
σας αντικειμενα" στρεφουν ολοι τα γουρλωμενα τους ματια πανω του και
σφιγγουν γερα τις τσαντες τους. (μπραβο μετρο, σπερνεις υστερια και κοινωνικο κανιβαλισμο, θεριζεις αποδοχη και τρομοκρατημενους μικροαστους. μπραβο κοινωνια.)
καθισα διπλα του στην αποβαθρα αφενος γιατι, παρολο τον κοσμο, ο ρατσισμος και η περιθωριοποιηση κρατουσε πεισματικα τη θεση κενη, αφετερου δε γιατι ενιωσα ντροπη και ευθυνη γι' αυτον τον ανθρωπο που η ιδια η κοινωνια αφησε στον δρομο. η ιδια κοινωνια που τωρα τον προσπερνουσε επιδεικτικα, που της χαλουσε την εικονα της συγχρονης αναπτυγμενης μητροπολης.
καθισαμε ετσι για λιγα λεπτα ωσπου ειχα την ευκαιρια να (κρυφ)ακουσω το μουρμουρητο του. κοιταξε με πως καταντησα και τωρα ολοι αυτοι με θεωρουν τρελο. φταιει και η φυλακη ρε γαμω το σπιτι τους. 10 χρονια απο την ζωη μου. μιση ζωη.. μιση ζωη γαμω το θεο τους!
δυο γιαπωνεζοι τουριστες που καθονταν δεξια του, σηκωθηκαν και καναν πως περιμεναν στην ακρη της αποβαθρας. οι αλλοι γυρω γυρνουσαν ταχα αδιαφορα να δουν ποιος μιλαει.
κακομοιρηδες. αυτοι ειμαστε. ρατσιστες, μισανθρωποι, φοβισμενοι. αρνουμαστε να νιωσουμε συμπαθεια και αλληλεγγυη με τους εξαθλιωμενους αυτης της σαπιας κοινωνιας, αρνουμαστε να δεχτουμε αυτη την εικονα απο το μελλον. αντ'αυτου συνεχιζουμε να τρεφομαστε με ολο το μισος και την υστερια που μας ταϊζουν τα δελτια των 8, οι μπατσοι, οι φασιστες (με γραβατες η χωρις) και το συγχρονο λαιφσταιλ (μην γελιομαστε, ακομα να καταρρευσει).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου