12.11.13

και γραφω γραμματα. και παταω πληκτρα. και βαζω τελειες και κομματα και ξανα τελειες πολλες. και μετα τα σβηνω. και ξεκιναω παλι με γραμματα και τελειες και κομματα. και οι λεξεις καμια φορα μου φαινονται ασχημες και βαρετες. δεν κανουν καποιον ηχο, οπως αυτες στα βιβλια του τομ ρομπινς. ουτε αναδυουν μια καποια μυρωδια, εστω αυτη την βρωμερη της σταχτης και του ιδρωτα που απλωνεται στις σελιδες του μπουκοβσκι. κι οσο κι αν ζορισω τα δαχτυλα μου, αυτα σχηματιζουν μονο εκεινες που ξερουν καλα. πανε στα σιγουρα. στη συνηθεια, στο καθεμερα, στο χρονο που εχει περασει, και που δεν μοιαζει με αυτον εδω. ετσι και τα βηματα μου, που ξερουν πολλες διαδρομες ομως φοβουνται τις μακρινες και δυσπροσιτες, πατανε μονο εκει που χρειαζεται, για να δικαιολογησουν την υπαρξη τους. κι οταν δεν χρειαζεται καβαλουν ενα μηχανακι και στεκονται ακινητα κοντρα στον ανεμο. και, ξερεις, αυτος ο ανεμος ειναι δυνατος και κρυος, και ξεσηκωνει τα μαλλια μου και παιρνει το φουλαρι μου, ομως εγω εχω κρυψει το προσωπο μου πισω απ τον ωμο σου. κι ετσι δεν κρυωνω. κι ετσι ειναι καλυτερα. χωρις δυσαρεστα πραγματα. παρολο που θα μπορουσα να σηκωσω το κεφαλι μου και να ανοιξω τα χερια μου και να δεχτω τον ανεμο να με χτυπησει δυνατα στο προσωπο. και τοτε να μη σε χρειαζομαι για να ειμαι ασφαλης. γιατι θα εχω βρει τις λεξεις που θελω. και καποιες ισως να περιγραφουν εκεινο το ομορφο, που μυριζε αλκοολ και τσιγαρο και μου προσφερε λιγη απο την ελευθερια του.







Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου