greyscale

λοιπον ο ερωτας ειναι σαν την κοκα.
απ ολες τις αποψεις.
απο τη πρωτη μυτια μεχρι το ξενερωμα.
ποσο μαλλον οταν ερχεται με τη μορφη βατραχου.
ο,τι πιο εντονο εχεις ζησει μεχρι τωρα και θες να το ξαναζησεις.
μετα απο χρονιο εθισμο σου συστηνουν κεντρα αποτοξινωσης.


και ξερεις ταιριαζουμε πολυ.
ειμαστε παντα μπερδεμενοι.
οπως τα μαλλια μας μετα τις διακοπες.

Οι μονοημερες εξορμησεις απο την πολη
μοιαζουν με ενα πολυ καλο μεθυσι.
ή με ενα παθιασμενο ουαν-ναιτ-σταντ.
Διαρκουν λιγο ομως αρκετα για να σε αποσυντονισουν,
να σε πιασουν με την ακρη των δακτυλων τους, σαν να εισαι ζελεδακι
και να σε πεταξουν σε μια αλλη ταχυτητα του χρονου
(εκει το 24ωρο χωραει τονους ελευθερων ωρων και χαζολογηματος)

Η επομενη μερα ομως;
χα! αυτη ειναι το χανγκοβερ.
το σεξουαλικως μεταδιδομενο μικροβιο που απεκτησες.
Ειναι η πληρωμη της χθεσινοβραδυνης σου απολαυσης.
Και οπωσδηποτε δεν ειναι ευχαριστη.
Σε κλωτσαει με το ποδι της σαν σακι με πατατες,
σε ριχνει απο το κρεβατι και βαζει ηλεκτρικη σκουπα.
Εισαι παλι αντιμετωπος με την καθημερινοτητα σου.
Εκτος απο το χανγκοβερ και το μικροβιο στα γεννητικα σου οργανα
(μια καλη εκδρομη περιλαμβανει σιγουρα αλκοολ και σεξ)
τωρα ερχεται και η απολυτη αρνηση σου για προσαρμογη στο μικρο 24ωρο.

Επειδη ομως εισαι ον που ψαχνει την ηδονη με οποιοδηποτε κοστος
το επομενο σ/κ θα ξαναπιεις, θα κανεις σεξ και σιογυρα θα πας την εκδρομη σου.
Οι μεγαλυτερες απολαυσεις στη ζωη, ειναι οι πιο επιβλαβεις.
Πολλες ειναι και εθιστικες και ψυχοφθορες (μπορει και ψυχοτροπες)
κι εγω θελω να φτασω στα ορια μου.

νοτ φορ σέιλ

ερχεται συχνα τα βραδια

λιγο πριν κοιμηθω

σ' αυτο το μεταιχμιο πεζης πραγματικοτητας κι ονειρου

εκει που το σωμα γινεται λιγα κιλα ελαφρυτερο

και καπως αιωρειται πανω απ' το στρωμα

εκει που οι σκεψεις της μερας που περασε 

μπλεκονται με τις επιθυμιες μιας μερας που ισως ερθει.

ερχεται λοιπον και μου τσιγκλαει το υποσυνειδητο

μου σκαλιζει το παρελθον

ξετρυπωνει καθε καλα καταχωνιασμενη επιθυμια μου

καθε χλιαρο συμβιβασμο μου.

ηρθε και χθες.

δεν εκανα τιποτα για να τον σταματησω

δεν θα μπορουσα αλλωστε

αφησα ενα δακρυ να κυλησει 

και του ψιθυρισα στο αυτι

μονο ερωτα μη μου πουλησεις παλι αποψε.

 

μετά
μετά από τις αγκαλιές
τις γατες 

και τα ηχεία
μετα απ' ολα αυτα τα 

α τα ταα
που φεύγουν οι ανάσες μας μέσα σε καπνούς
και ανεμίζουν τα μαλλιά μας
που τα υπόγεια είναι κόκκινα
και οι γύρω βρίσκουν με ταχύτητες
το αλλο τους εγω

εγώ

εγώ ήμουν για δυο μέρες

κι υστερα παλι εφυγα

τωρα παλι θα με ψαχνω

θελω πολυ να ρθω
να ρθω;
αν δεν θελεις
παλι θα ρθω
θα σε βρω
θα γυρισω ολα τα στεκια σου στην πολη
και θα τους ρωταω ολους
τον ειδατε;
τον ψαχνω
θα σε βρω
και θα κλαιω
κι ετσι κλαμμενη
θα σου πω
πως ποτε δεν επαψα
και πως θα ειμαι για παντα
και θα σου πω ακομα
αυτο που ελεγε η μαλβινα
πως ο,τι αξιζει απο τον ανθρωπο
ειναι να ζησει εστω μια φορα στη ζωη του
μια ιστορια της προκοπης

sans abri, αθηνα 2013

εχεις ακουσει ποτε το παραμιλητο ενος αστεγου;

σιγανο, θλιμενο, γεματο ερωτηματικα κι απογνωση.

στο μετρο και στο λεωφορειο, η θεση διπλα του ειναι παντα αδεια. οι γυρω του ριχνουν κλεφτες ματιες και μαζευονται οταν περναει διπλα τους. λες και ειναι μεταδοτικο το να κοιμασαι σε χαρτοκουτα. 

αν τυχει και ακουστει το "αγαπητοι επιβατες, παρακαλειστε να προσεχετε τα προσωπικα σας αντικειμενα" στρεφουν ολοι τα γουρλωμενα τους ματια πανω του και σφιγγουν γερα τις τσαντες τους. (μπραβο μετρο, σπερνεις υστερια και κοινωνικο κανιβαλισμο, θεριζεις αποδοχη και τρομοκρατημενους μικροαστους. μπραβο κοινωνια.)

καθισα διπλα του στην αποβαθρα  αφενος γιατι, παρολο τον κοσμο, ο ρατσισμος και η περιθωριοποιηση κρατουσε πεισματικα τη θεση κενη, αφετερου δε γιατι ενιωσα ντροπη και ευθυνη γι' αυτον τον ανθρωπο που η ιδια η κοινωνια αφησε στον δρομο. η ιδια κοινωνια που τωρα τον προσπερνουσε επιδεικτικα, που της χαλουσε την εικονα της συγχρονης αναπτυγμενης μητροπολης.

καθισαμε ετσι για λιγα λεπτα ωσπου ειχα την ευκαιρια να (κρυφ)ακουσω το μουρμουρητο του. κοιταξε με πως καταντησα και τωρα ολοι αυτοι με θεωρουν τρελο. φταιει και η φυλακη ρε γαμω το σπιτι τους. 10 χρονια απο την ζωη μου. μιση ζωη.. μιση ζωη γαμω το θεο τους!

δυο γιαπωνεζοι τουριστες που καθονταν δεξια του, σηκωθηκαν και καναν πως περιμεναν στην ακρη της αποβαθρας. οι αλλοι γυρω γυρνουσαν ταχα αδιαφορα να δουν ποιος μιλαει. 

κακομοιρηδες. αυτοι ειμαστε. ρατσιστες, μισανθρωποι, φοβισμενοι. αρνουμαστε να νιωσουμε συμπαθεια και αλληλεγγυη με τους εξαθλιωμενους αυτης της σαπιας κοινωνιας, αρνουμαστε να δεχτουμε αυτη την εικονα απο το μελλον. αντ'αυτου συνεχιζουμε να τρεφομαστε με ολο το μισος και την υστερια που μας ταϊζουν τα δελτια των 8, οι μπατσοι, οι φασιστες (με γραβατες η χωρις) και το συγχρονο λαιφσταιλ (μην γελιομαστε, ακομα να καταρρευσει).

εγω μαλαμα ειχα να ακουσω απο το λυκειο

κι ακουσα παλι σημερα για παρτη σου.

μια σταση να κατεβω, παρακαλω.